A Fonsagrada - Baleira 13 september

Ik begin vandaag met niks over de mist te vertellen maar het lijkt wel prachtig weer te worden als ik om kwart voor acht vertrek. Na een poosje loop ik het Argentijnse echtpaar voorbij en wat bij meneer al langer voor op de tong lag komt er nu uit: hoe oud ik ben. Ik vertel hem 64 jaar te zijn en hij op zijn beurt 63 jaar maar zij lopen met een dagrugzakje met een zakdoekje en een flesje water (de rest wordt dagelijks per taxi of Correos van a naar b gebracht) en ik met een rugzak van om en nabij de 13 kg. en dat vinden ze onvoorstelbaar. Nou, die veren steek ik mij op mijn petje.
Even later komt Lenie als een speer aanzetten. Ze heeft gisteravond met de "jongeman" uit Myanmar samen gegeten in het hotel en hij heeft haar verteld dat hij 66 jaar was. Unbelievebel!! That man will get 💯.
Na een poosje komen we samen bij een heel gezellige bar en ontmoeten we ook weer de jonge dames uit Florence en Hamburg. Ook zij kunnen het niet geloven, wellicht een andere jaartelling in Myanmar?
Hierna vervolgt ieder weer op zijn tempo de route onder een steeds hetere zon, ik denk dat het op de onbeschutte zandpaden vlot 30 graden is. Om half 4 ben ik bij mijn pension Bar Eligio en na mijzelf lekker (bijna koud) te hebben gedoucht, ga ik (bij de buren in de Alberque) de grote was doen  (ondertussen wel weer eens nodig) en deze hangt nu buiten in de zon lekker te drogen. Ik ga mijn dagelijkse biertje drinken en straks eens kijken waar de rest is gebleven want Baleira is een gehuchtje van 3 maal niks maar je kunt er wel eten, drinken, de was doen en slapen. Probeer dat maar eens "op d'n Haegelsum"😎. Wat betreft die dagrugzakjes, ook heel veel met name Spaans en Engels sprekende "pelgrims" laten hun bagage dagelijks van hotel naar hotel brengen, scheelt natuurlijk toch wel een paar zweetdruppels maar wie ben ik om daar over te oordelen.